ვარ, ისე როგორც ცხოვრებისგან მოძულებული ვიღაც, სალახანა.

უუნარო.

უგულო.

უარაფრო.

ალოგიკურია ჩემი არსებობა.

გაყინული.

ჩამკვდარი.

დავასაფლავოთ?!

გადავუხადოთ პანაშვიდი და არ დავიტიროთ. არ არის ღირსი.

ცვლილებებია.

ირგვლივაც და გვამშიც.

დავათრევ კითხვის ნიშნებით გამოტენილ სხეულს და მიკვირს, როდემდე შეიძლება გაგრძელდეს ასე?

ალბათ უაზრობასაც აქვს დასასრული. ესეც დასრულდება.

სულ უფრო ხშირად ვარ სხეულს გარეთ. შვებას ვეღარ ვგრძნობ.

ცვლილებებია ხასიათშიც.

გავხდი ეჭვიანი და ეგოისტი და აგრესიული და..

თუმცა შეიძლება სულ ასეთი ვიყავი და მე ახლა შევამჩნიე.

შენ რომ კარგად იყო, დაგელაპარაკებოდი, აი ჩვენ რომ ვიცით ისე, მაგრამ ახლა არა..

სხვები არ ჩანან და არც მე შევაწუხებ ვინმეს.

არ ვწუწუნებ.

დრო მიდის.

ცხოვრებამ თავის სალეწ მანქანაში ჩამაგდო და სადღაც, უფსკრულისკენ მიმაქანებს.

არც მეკითხება, მინდა თუ არა.. შემიძლია თუ არა.

არ აინტერესებს.

პრინციპში, არც მე.

სულ ერთია.

ჩემი სამყაროდან სულ სხვაგვარი ჩანდა. ცოტათი რომანტიული და უმტკივნეულო. ასე ახლოდან პირველად დავინახე. სისხლიანი ხელებით და ცინიკური მზერით. თუმცა სახე არ ჰქონდა. ან რა სახე უნდა ჰქონდეს სიკვდილს. მოვიდა, ყველაფერი გაანადგურა და წავიდა.

იდიოტი :

ჰო, უხეშიც გავხდი.

სიკვდილის ბრალია. სიცოცხლეს გეფიცები.

იმას რომ დაკარგავ, რაც არც გქონია..

მე დავკარგე.

როცა გეტკინება, იტირე.. თუ გინდა მე დამაბრალე. არავის ვეტყვი.

წასვლამდე ვიქნები.

კიდევ სულ ცოტა ხანს.

მერე წავალ.

იცოდე ჩემკენ არ მოიხედო.

რომ არ გეტკინოს.

უბრალოდ გაიღიმე და იცოდე, რომ ისევ აქ ვარ. ვერ მხედავ მხოლოდ.

***

კარგად რომ გახდები, ერთად ვისეირნებთ ცისარტყელაზე.

შენ დამპირდი.