იმედიც სუსტდება და ნელ–ნელა სადღაც ქრება!

ცივა... ფანჯრის რაფას უკვე წვმის წვეთები კი არა ფიფქები ეცემა...

ერთხელ თუ მოტყუვდი ვეღარ ენდობი,ერთხელ თუ დაიშალე ვეღარ აეწყობი... მაგრამ ჩნდება იმედი... იმედი გადარჩენის...  ზამთარს გაზაფხული მოსდევს, მაგრამ მე ეს ზამთარი მირჩევნია!..

ვფიქრობ: ხანდახან ადამიანები ვერც კი ვიაზრებთ რამხელა ტკივილს ვაყენებთ ერთმანეთს ჩვენი სიტვებით, ჩვენიქმედებებით! არსებობს ადამიანთა კატეგორიები: ერთ ნაწილს ტკივილი აძლიერებს! მეორეს ტეხავს! მე სადღაც მათ შორის ვარ!

ისევ სიცივე....

ისევ ფიქრი.....

ცხოვრებაში დგება მომენტი, როცა აანალიზებ რაღაც–რაღაცეებს მაგრამ არ გინდა დაჯერება!!! უკვე წყალწაღებული ცდილობ ხავსს მოეჭიდო, მაგრამ არ გამოგდის... უკვე იმედიც სუსტდება და ნელ–ნელა სადღაც ქრება!

Nat_IA