ქარი თმას მიჩეჩავს, თმა თითქმის არ მიჩანს, მიყვარს ეს ადგილი, ქაოსმა შემაყვარა. მოგონებები არ მტოვებს, ზაფხულის მოსვლის სურვილი მკლავს, გალეშილები ბალახზე რომ ვეყარეთ და "სასმლი-ს სუნი ჰაერში დიფუზიას განიცდიდა. მიყვარს ყველა ერთად რომ ვართ, ვსულელობთ. დიდი პატარა მაშინ ვის აინტერესებს, მახსოვს ის დღე, როცა ბევრი, ძალიან ბევრი დავლიეთ, ყველა ძირს დაეცა, ყველამ ცას დაუწყო ყურება და ყველა ერთ რაღაცაზე ფიქრობდა, !! დრო გაჩერდეს !! ვცდილობდით ყველა, რომ ეს დღე დაუვიწყარი და მარადიული ყოფილიყო, მაგრამ ცხოვრება მოულოდნელობებითაა აღსავსე, დღეს რომ გიყვარს ან უყვარხარ, ხვალ გეზიზღება ან გძულს. ასე დაიკარგა ჩვენს შორის მეგობრობა, ვერ ვიფიქრებდი იმას, რომ მთელი "დრო” ყველა ერთად ვიყავით, მოვიდა ჩვენ შორის სიცივე "ზამთარი” და თითქოს ზაფხულის სითბოსთან ერთად ის სითბოც გაიყოლა, რომელიც ვითომდაც ჩვენს გულებში იყო. მეგონა ეს არ მოხდებოდა, მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა…
ვგრძნობ ტკივილს, რომლის შემსუბუქება მხოლოდ ერთ "ილუზიურ” ადამიანს შეუძლია, ცხოვრებაში თითქოს პირველად განვიცდი, მაგრამ რა ქვია ამას ? ოცნება, ? ნუთუ ილუზია, ? სიყვარული, ? იქნებ სულაც არაფერი, ? არ ვიცი, ვეჭვიანობ, ეს ხშირად გამხდარა ცხოვრებასთან ჩხუბის მიზეზი, რატომ ვეჭვიანობ ?? ალბათ ეს სამყაროს ბრალია, შეიძლება მზის, შეიძლება მთვარის, იქნებ სულაც ვარსკვლავების? ისინი ხომ ამდენი არიან, ნუთუ ერთი მაინც არ იქნება დამნაშავე? დღეს მხოლოდ და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ, რომ ეს ადამიანიც არ დაიკარგოს ყველასთან ერთად. დაბნელდა, აი კარიც ჩანს, გეყო წარსულში ხეტიალი, დაბრუნდი აწმყოში, კარი გააღე და ყველაფერი დამთავრდება, შემდეგ საფეხურზე ახვედი, გადმოიხედე ზემოდან და იყვირე, ! აჯობე ჩურჩულს შენი ყვირილით, ! აჯობე ყვირილს შენი ჩურჩულით, ! შენ ღირსი ხარ ბედნიერების. = ))