ეს უბრალოდ ერთ-ერთ- ისტორიაა რომელზეც ეხლა მეღიმება, ეს არაა წარმოდგენა,ოცნება ან მსგავსი რამ,ეს უბრალოდ რეალური ისტორიაა..
გიჩნდება კითვა: რაში მაინტერესებს? რისთვის გააკეთაა??? რა სულელი გოგოა, ამდენი რამის დაწერა არ დაეზარა?... ამ კითხვებზე პასუხი არ მაქვს...ღამეა და ვწერ,ვიხსენებ ძველ დროს,ძველ ისტორიებს,ადამიანებს რომლებსაც გულით ვატარებდი,ვააანალიზებ ყველაფერს,ვადარებ ერთმანეთს!! რთულია იმის გააზრება რომ ბევრი მიყვარდა და ვაფასებდი როცა თურმე არ ყოფილან ამის ღირსნი...მაგრამ მე მიხარია რომ ესეთებიც იყვნენ ჩემს ცხოვრებაში.მე მათგან ბევრი რამ ვისწავლე მაგალითად: შავის თეთრისგან გარჩევა!! )) ვიხსნებ იმ დროს და სახეზე ღიმილი მეფინება,თვალები ცრემლებით მევსება და ბედნიერი ვხდები,თუმცა რატომ?? ამდენი ტკივილი,ტყუილი!!
სამაგიეროდ მე ეხლა მყავს ადამიანები რომლებიც მუდამ მხარში მიდგანან!!! დღიურები რომლებსაც ადრე სიხარულით ვწერდი,ეხლა სიხარულით ვკითხულობ )))
ვხვდები რომ მენატრება ის დრო თუნდაც იმ ხალხთან ერთად..
გავდივარ გარეთ და ყოველი წვრილმანი მოგონებებიტაა გაჟღენთილი! თავში ათასი ფიქრი და აზრი ირევა!! მიქსი!! სახიდან კი ღიმილს ვერ ვიშორებ...მინდა ჩავკიდო ამ წარსულს ხელი და თან ვატარო(მიუხედავად იმისა რომ მე ეხლაც ძალიან ბედნიერი ვარ) გადავიდე ხოლმე და ერთხელ კიდევ წავითამაშო კლასობანა,ისევ დავამტკიცო "მკველობანა"-ში რომ მე ის მართლა მოვკალი,ისევ შევავსო დღიური დიდი სიხარულით რომლის პირველი კითხვა ყოველთვის- რა გქვია და რა გვარის ხარ-იყო...ისევ ვიტამაშო შტაბობანა და ავარჩიო მეტოქეზე უკეთესი შტაბი...ჩავუარო მის სახლს იმ მიზნიტ რომ გამოოუიხედოს,დამინახოს და გამოვიდეს!!და კიდევ ასეთი უამრავი რამ მენატრება !!!
ჩემი ისტორია,მოგონებები შეიძლება დამღლელი და უინტერესო იყოს მაგრამ მე ისინი მაინც მიყვარს!!შეიძლება არაფრისმთქმელი თუმცა ჩემი განუყოფელი ნაწილი...შემი ისტორია მხოლოს იწყება,ეს არაა წარმოდგენა,ოცნება ან მსგავსი რამ-მე უბრალოდ ამის დაწერა მომინდა,თუ მთლიანი წარსულის არა ცოტასი მაინც !!!
|