თავი 14
ღამე.....
მე და რონი მდივანზე ვიყავით წამოსკუპებული..... თავი მის მხარზე მედო და ვღიღინებდი.... ცოტაც და უკვე ჩამთვლიმავდა.. რონის საუბარმა გამომაფხიზლა
რონი: ჰეიი... პატარავ (ჩაიცინა) წამოდი, რაღაც უნდა განახო......
ფეხზე წამოვდექით.... რონიმ აივანზე გამიყვანა, მთვარიანი ღამე იყო.. ვარსკვლავებით მოჭედილი
რონი: იცი რა მაარ.... გუშინ ცაში ვიყურებოდი და ერთი უცნაური... ვარსკვლავი შევნიშნე... შენსავით ლამაზი და სათუთია... მინდა გახსოვდეს რომ სულ შენთან ვიქნები.... მაგრამ მანც მინდა რომ რაღაც იყოს ისეთი რაც ყოველთვის გაგახსენებს ჩემს თავს...
შეხედე... ხელი პატარა ვარსკვლავისკენ მიმითითა... რომელიც განსხვავებულად ბრდღვიალებდა... ეს მას უფრო უნიკალურს და განსხვავებულს ხდიდა ამიტომ მის ამოცნობას ათას ვარსკვლავში შეძლებდით
რონიმ გააგრძელა... ამ ვარსკვლავს შენი სახელი დავარქვი.....
მე: რონიი.... მთელი ჩემი მზერა ვარსკვლავისკენ მქონდა გადატანილი.. ვეღარ ვაზროვნებდი,
-რონი ეს ყველაზე ძვირფასი საჩუქარია ჩემთვის რაც კი ოდესმე მიმიღია...
რონის მივეკარი... სიჩუმე იყო ,მთვარის სინათლე პირდაპირ ჩვენს სახეზე ანათებდა, ამ უსასრულ ღამეს ჩვენი ტუჩები კვლავ შეერთდა,,
თითქოს ვარსკვლავებიც გვხედავდნნ და ჩვენი სიყვარულით ტკბებოდნენ.... ჩვენი კოცნით მათ ბრწყინვალება ემატებოდათ და უფრო მეტად კაშკაშებდნენ.....
მეგონა რომ მათ ჩემი ესმოდათ ეს იყო რაღაც ენით აუწერელი ბედნიერება ჩემთვის....
მზერა ისევ მათ მივაპყარით, ერთი დიდრონი ვარსკვლავი ცას მოსწყდა და სადღაც უსასრულობაში დაიკარგა....
რონი: ასე ამბობენ როცა ვარსკვლავი ჩამოვარდება სურვილი უნდა ჩაიფიქროო... მიდი ჩაიფიქრე
სურვილი ჩავიფიქრე.... იცით რა?..... ან რად გინდათ ჩემი თქმა დარწმუნებული ვარ უკვე მიხვდებოდით.....
რონი: კიდევ ერთი პატარა საჩუქარი ულამაზეს გოგონას....
მე: რონი (გავუღიმე) საიდუმლოებით აღსავსე ხარ.... გაურკვეველი ხასიათის, ჩემი ყველაზე დიდი საჩუქარი სწორედ შენ ხარ
რონი: ხომ მაგრამ მაინც მინდა მოგცე რაღაც,
რონიმ ხელი გამომიწოდა, ვერცხლის ყელსაბამი ეჭირა... უფრო მედალიონს გავდა... მის შუაგულში M იყო ამოტვიფრული
თმები გადამიწია კისრიდან და ყელსაბამი შეკრა
რონი: ასე ჯობია.... გიხდება ანგელოზო
*************
დილით
რონი: მაარ სანაპიროზე წავიდეთ არ გინდა?
მე: მმმ... რატომაც არა
სანაპიროზე წავედით........
ბავშვები მოვიკითხეთ.... მერე ცოტა ვისერფინგეთ და ბოლოს სახლში წამოვედით...
მანქანას რონი მართავდა
სიტუაცია მანქანაში
რონი: მარ
მე: ჰოუ
რონი: ღვედი შეიკარი
ღვედი შევიკარიი და მერე რონის გადავხედე
-შენ?
რონი: მე არ მინდა.... მაწუხებს
რონი: მაარ სახლში წაგიყვანო? თუ ჩემთან წამოხვალ
მე: ჯობია სახლში მივიდე... მალე დედაჩემი ჩამოვა და სახლი კიდე ისეა არეული სჯობს მივალაგო
რონი: ჰოო... ხვალ გამოგივლი...
მე: კაიი
რონიმ მანქანის კარები გამომიღო.... სახლში შემაცილა
რონი: აბა ხვალამდე ... თვალი ჩამიკრა და კოცნაც მაჩუქა
მე: რონ უმაგრესი დღე იყო
რონი: ხვალ უკეთესი იქნება.... კარგი შედი არ გაცივდე
მე: რონიი (ჩავიცინე)
კიდევ ერთხელ ვაკოცეთ... რონი მანქანაშიჩაჯდა და რამდენიმე წუთში მისი სილუეტიც გაქრა.....
სახლი მოვაწესრიგე... მერე ჩაიც დავლიე დაღლილ-დაქანცუყლი ლოგინში მოვკალათდი
საოცარ სიზმრებს ვხედავდიი... დღევანდელს რომ შეესაბამებოდა ისეთს..
სიმყუდროვე ტელეფონის ზარმა დამირღვია
ვიფიქრე ვიღაც სულელიათქო თან თბილ ლოგინში ვნებირობდი და ნათბილარს წამოდგოომაც მეზარებოდა
ზარი მეორედაც გამეორდა... დიდი წუწუნით წამოვდეგი და ვუპასუხე
2 წუთში ჩემი ამაზრზენი კივილი ისმოდა... ისეთი რომ ალბათ მთელმა ქუჩამ გაიგო....