თავი 17

ემა  და დედაჩემი მამშვიდებდნენ... მაგრამ ამაოდ

ჩემი ფიქრები რონისთან იყვნენ

გული გამალებით მიცემდა..... სუნთქვა მეკვროდა.... რონიი გთხოოვ იბრძოლეეე!!! ის გადარჩება... გულში ამ სიტყვებს ვიმეორებდი

ის გადარჩება!!! რონი ძლიერია! გთხოოვ არ მიმატოვოოო ....... რ...ო.ნ..........ი არ მიმატოოვო

რამდენიმე წუთში ექიმი გამოვიდა, მისმა გამოხედვამ ყველანაირი იმედი დამიკარგა... მაგრამ მაინც ვერ ვიჯერებდი

ექიმი: ვწუხვა...რ   დრო დავაფიქსირეთ

ამ წამს გამიჩერდა გულის ცემა და უგონოდ დავეცი ძირს.......

*******

გამარჯობა დღიურო... რონის სიკვდილის დღიდან 2 თვე გავიდა, მე მას ვერ ვივიწყებ გული მტკივა..... ... მისი სახელიც კი გულს მტკენს ,მაგრამ

არა რონის არ მოეწონებოდა ჩემი ასეთი საქციელი.... უნდა გავუძლო -თვალიდან ცრემლი ჩამოვარდა მაგრამ სწრაფადვე მოვიშორე....

რონი იცოდე რომ ყოველთვის მეყვარები!!!-ვთქვი და გარეთ გავედი.... ამ მთვარიან ღამეს წვიმდა

თითქოს ამინდიც ჩემსავით განიცდიდა

ცაში ავიხედე... იმის და მიუხედავად რომ წვიმის წვეთები თვალებს მისველებდა დავინახეე ის......

ჩემი ვარსკვლავი.... ისევ ისე კაშკაშებდა..... ჩემი ბიჭი გამახსენდა

მართლა აღრ შემეძლო ცრემლების შეჩერება... თითქოს ყველას ჩემი ტანჯვა უნდაა!!!

წვიმა, ვარსკვლავიი  ყველაფერი რონის მახსენებს -რატოომ მტანჯააავთ???

ყვირილი დავუწყე ცას... გიჟი კი არ ვარ უბრალოდ!!! ასეა საჭიროოო

-მძუუულხარ!!!! მომკალიიი!!! -ნუღარ მტანჯავ!!!

არ მომკლავ??? -მაშინ მე გავაკეთებ ამას!!!

სახლში გავიქეცი... ტუალეტში ჩავიკეტე დანა ამოვიღე.... უკანასკნელად წარმოვიდგინე ყველაფერი.......... დანა გავისვი ყელზე..... ოდნოვ თუმცა იმდენად მწარე იყო რომ დავიყვირე... სისხლმა დენა დაიწყოო.. ამასობაში დედაჩემი შემოვარდა...... ხელები უკანკალებდაა და მიყვიროდა თუმცა უკვე აღარაფერი მესმოდა

-რა ხშირად ვკარგავ გონებას ამ ბოლო დროს... მაგრამ ეხლა სამუდამოდ დავკარგავ-ვთქვი და მერე ისევ სიბნელე...

*****

თვალები გავახილე -- ოოოხ ისევ ეს წყეული საავადმყოფო!!! როგორ მძულს რატომ გავიღვიძე!!

დედა: მარიი ეს რატომ ჩაიდინეე? -ტიროდა 

-რამის ერთადერთი ადამიანიც დაგკარგე

მე: დედა აღარ მინდა სიცოცხლე... აზრი დავკარგე გესმის?

დედა: მარიი გთხოოვ ასე ნუ იქცევი მე შენთან ვარ -თვალიდან ცრემლი მოიწმინდა

მე: არა!!! არავინ მინდა მხოლოდ სიკვდილი!!! რონიი აღარ მყავსსს,ჩემი ბიჭიი  -ტირილს ვუმატე

დედა: მარი შენ უბრალოდ დასვენება გჭირდება... უნდა დაივიწყო ყველაფერი

მე: ვერასდროს ვერ მოვისვენებ

დედა: პატარავ გთხოვ

მე: პატარას ნუ მეძახიი!! ასე რონი მომართავდა -ხელები თვალებზე ავიფარე

დედა: მარიი გთხოოოვ

მე: სახლში მინდა

..........

სახლში მივედით შედარებით დასვენებული ვიყავი..

მე: დედა ამ ქალაქიდან ნუდა წავიდე სადმე პატარა ქალაქში, სადაც მოგონებები გაქრება

დედა: მესმის საყვარელოო.. ასე მართლაც უკეთესი იქნება

მე: გმადლობ

დედასთან მივედი და ლოყაზე ვეამბორე მერე კი მაგრად ჩავიხუტე.. ვინ იცის იქნებ ბოლოჯერ ვხედავ.......

მე:დედა ბელფასტში წავალ.... ლონდონისგან შორსაა, ცოტა დრო მჭირდება

დედა: მესმის... აიი ნახავ მალე მოგიშუშდება ტკივილები

მე: ჰოო ალბათ

ოთახში ავედი.... ბელფასტში მივდივარ.... დედას ის ვუთხარი აქედან შორსაა და იმიტომ ავირჩიეთქო მაგრამ სინამდვილეში სხვა მიზეზის გამო უფრო მინდა იქ წასვლა: რონის და მე დათქმული გვქონდა იქ საცხოვრებლად წასვლა იმის შემდეგ რაც დავქორწ....... ხმა გამიწყდა, ამას ცრემლიც მოყვა თუმცა მალევე მოვიშორე

-არა მორჩა!!  დღეიდან აღარ ვიფიქრებ მასზე!!!

ბარგს ხელი დავავლე და დაბლა ჩავედი.... დედაჩემს ჩემთვის მოემზადებინა საკვები გზისათვის და ფული.... რაოდენობა არ ვიცოდი.. თუმცა კონვერტი  გაბერილი იყო...  -ალბათ ბევრია -გავიფიქრე

დედა: მარი.... აქ 70 000$-ია დიდი ხნის განმავლობაშჳ ვაგროვებდი..... თან ეხლა პარიზში რო ვიყავი იქ ბევრი გადამიხადეს..... ჩემთვისაც მაქვს ცოტა არ ინერვიულო

მე: დედა გმადლობ -მასთან მივედი და გადავეხვიე

მერე კი აეროპორტისკენ გავემართე

-მორჩა ახალ ცხოვრებას ვიწყებ -ვთქვი და გზა გავაგრძელე!

'მოთხრობა სიურპრიზებით არის სავსე... ასე რომ მელოდეთ'