თავი 26
აეროპორტისკენ წავედით.... რაც რონი გავიცანი ამ ადგილას ხშირად მოვხვდი უკვე..... მაქვს უამრავი კარგი მოგონებაც და კიდევ უფრო უამრავი ცუდიც... ორი ბილეთი ავიღეთ ლონდონის მიმართულებით, ჩასხდომა მალევე დაიწყო.... სწუარდესას მიერ გამოცხადებული ყველა მოთხოვნა შევასრულეთ და თვითმფრინავიც აფრინდა ვინ იცის იქნებ ბელაფასტს უკანასკნელად ვხედავდით... ყოველი კუთხე მკუნჭული მოვათვალიერე ფანჯრიდან რისი დანახვაც კი შემეძლო... დავემშვიდობე ადგილს სადაც შეიძლებოდა მხოლოდ ტკბილი მოგონებები მქონოდა...
ისე რა პატარაა ეს ქვეყანა, მაინც და მაინც აქ შევხვდი რონის... რომ არ მოვსულიყავი აქ, ვერ ვნახავდი რონის, ცხოვრების გატარება ტყუილში მომიწევდა... ხანდახან ღმერთი როგორ გვაჯილდოვებს... ხანდახან კი ...!
რონიმ გამომაფხიზლა ამგვარი ფიქრებისგან
რონი: ჰეიი -გაიცინა
-ყოველთვის ასე გართული ხარ ფიქრებში? -დაცინვით მითხრა რონიმ
მე: არა..ა..აა -დავიბენი..
-უბრალოდ აქაუვრობას ვემშვიდობები....
რონი: ჰოო... ჯობია დავემშვიდობოთ, არ მგონია აქ კიდევ დავბრუნდეთ... საშიშია....
მე: რონი ახალი ცხოვრების დაწყება მოგიწევს კვლავ -ჩავიცინე
რონი: შენს გულისთვის შევეგუები - ლოყაზე მაკოცა
მესიამოვნა მისი ასეთი სიტყვები.... რონის თავი მხარზე დავადე და ძილის სამყაროში გადავეშვი.......
დილით
თვალები გავახილე ახლა სხვა მდგომარეობაში ვიწექი..... თავი რონის კალთში მედო ფეხები კი იქ სადაც ვიჯექი.... რონისაც ეძინა.... თვითმფრინავი კი უახლოვდებოდა დანიშნულების ადგილს...... თვი წამოვწიე და წამოვჯექი, რონის ჩემს მოძრაობებზე გამოფხიზლდა
მე: -რონი ჩვენ ლონდონში ვართ..
ეს სიტყვები დიდი აღტაცებით ვთქვი... რონის სიცილი გამოიწვია ჩემმა ასეთმა სიტყვებმა
-რა გაცინებს? -ვცდილობდი 'ბოროტულად' მეთქვა თუმცა მეცინებოდა....
რონი: უბრალოდ ისე სასაცილოდ თქვი- კვლავ განაგრძობდა სიცილს....
ხუმრობით ხელი მხარზე გავკარი....
თვითმფრინავი ჩემს უსაყვარლეს ადგილას დაეშვა მეც მალევე დავავლე ხელი ბარგს და დაბლა ჩავედი..... ცოტაც და იქაურ მიწას ვაკოცებდი.... უბრალოდ რონის შემრცხვა, როგორ მომნატრებია აქაუვრობაააა.... მაგრამ ეხლაც უნდა ვიმალო... ((
-რონი ახლა სად უნდა წავიდეთ? -დაღვრემილი სახით ვუთხარი
რონი: ერთი პატარა, თუმცა მყუდრო უბანი ვიცი...... შეგვიძლია იქ მივიდეთ და სახლი ვიქირავოთ...
მე: რონი ჩვენ შეგვიძლია დავბრუნდეთ..
რონი: არავითრ შემთხვევაში!!! არ უნდა გაიგონ რომ ცოცხალი ვარ!!! ჯუდი რამეს დაგიშავებს!!
ჩვენც სხვა რა გზა გვქონდა... კითხვა კითხვით მივაგენით იმ უბანს რომელზეც რონი საუბრობდა... სულაც არ იყო ცუდი ადგილი, პირიქით მყუდრო სახლები იდგა... ლამაზ, მოვლილი ბაღებით შემორტყმული, რომელსაც ყოველ საღამოს რწყავდნენ სახლის მეპატრონეები...
სახლის არჩევა არ გაგვიჭირდა, აქ ყველა ერთმანეთს გავდა, მხოლოდ ფერებით განსხვავდებოდა..... სახლის 5 თვის ქირა წინსაწარ გადავიხადეთ... მალევე მოვკალათდით...
მე: რონი.... ერთდ ვიძინებთ?
რონი: გაიცინა.... აბა ისევ ცალ-ცალკე? -კვლავ გაიცინა
მე: არა მე არ ვარ წინააღმდეგი შენს გვერდით დაძინების....
ცოტა წავივახშმეთ.... მერე კი დასაძინებლად დავწექით... რონი ისევ არ უშვებდა შანსს..... მას კიდევ ჰქონდა შემორჩენილი ბაბნიკური ხასიათები....
მე: რონი ძალიან გთხოვ ახლა არა!! -დაჟინებით ვუთხარი
რონი: რატომ?
მე: მე უბრალოდ არ მინდა.... გეყოს
რონი გადაბრუნდა ...
თითქოსდა ჩემი ბრალი იყოს, ყოველ წამს ამაზე რომ ფიქრობს.... გულში რონის ვლანძღავდი... თუმცა მსუბუქად...
დილით**
ადრე გამომეღვიძა... ჯერ 9 იქნებოდა,
დაბლა ჩვედი რონი საუზმობდა.... უკნიდან მივეპარე და მხარზე ხელები შემოვხვიე მაგრად ჩავეხუტე....
რონი მოტრიალდა და მაკოცა... გუშინდელი 'წყენა' ალბათ დაავიწყდა -გავიფიქრე და გამეცინა
რონი: რაზე იცინი? -დაბნეულმა მკითხა
მე: არაა არაფერი -ისევ სიცილით ვუპასუხე...
რონი: არ გშია? -მითხრა და პირში სალათი ჩაიდო კოვზით....
მე: მმ.... კიი მომენატრა შენი გაკეთებული საჭმელები -გავეკრიჭე
რონი: მოდი აბა გასინჯე როგორია...
მივედი და ვაკოცე
მე: მშვენიერიააა.... -გავუღიმე - ცოტა მარილი აკლია...
რონიმ ღიმილნარევი სახით მარილი დააყარა სალათს 2 წუთი ურევდა მერე ისევ შეჭამა და მაკოცა...
მე: აიი ეხლა უკეთესია... -გავუცინე
რონი: მაარ ცოტა ხნით უნდა აგვიდე... მალე დავბრუნდები.....
მე: კარგი... ოღონდ ფრთხილად იყავი ...
საბოლოოდ ვაკოცე რონის და ისიც გავიდა....
ბავშებო არ გამაწბილოთ და დააკომეთ რა