თავი 29
მარის ფიქრები:
თვალები გავახილე, მზე თავის სხივებს ოთახში ფანტავდა...... რონი ფანჯარასთან იდგა,ფარდა ხელით ჰქონდა გადაწეული და ჩაფიქრებული იყურებოდა
ვერ შემაჩნია ჩემი გაღვიძება,თუმცა როგორც კი წამოდგომა ვცადე ყურადღება ჩემსკენ გადმოიტანა
რონი:როგორ გეძინა ანგელოზო? -ღიმილით მომართა ისე რომ ფანჯარასთან იდგა კვლავ
მე: მგონი ასე ტკბილად საუკუნეებია არ მძინებია -გავუღიმე
რონი:მარი ჩვენი გეგმები იცვლება...
მე:რას გულისხმობ? -წარბ აწეულმა შევხედე
რონი: აღარ მინდა ვიმალებოდეთ, ჩემ შვილს ვერ დავტანჯავ... მან უნდა იცოდეს ემას და დედაშენის შესახებ,ეს ხომ აუცილებელია
მე: რონი,ეს სახიფათო რომ არის?
რონი მომიახლოვდა,ლოგინზე ჩამოჯდა ისე რომ ჩემს უკან მოექცა და მიმიხუტა
-იცი, ჩვენ ყველაფერს გავუმკლავდებით,ისევე როგორც აქამდე იყო
უფრო მეტად მიმიხუტა,თითქოს ჩემს დაცვას ცდილობდა, შემდეგ კი ხელები მუცელზე ნაზად გადამისვა
რონი: რა მალე იზრდება ჩვენი პატარა....
მე: ხოომ.. -გავიღიმე და მისი ხელები ჩემს ერთ ხელში მოვიქციე და ნაზად მივიტანე გულთან
-ეს იმის დამსახურებაც არის რომ ჩემი გული მუდამ ბედნიერია შენთან ერთად ყოფნის გამო
რონი წამოდგა
-რამდენი ხანია შენთვის არ მიკოცნია ისე როგორც მე მსურს
მე: ხომ მაგრამ რონი ეს გუშინ იყო -გავიცინე
რონი: მერე რა, კიდევ მინდა
ახლოს მოიწია და მხურვალედ მაკოცა,მერე კი უცებ ღიტინი დამიწყო
მე: რონიიიიიიი გაჩერდი გეყოოს- ამას სიცილით ვეუბნებოდი
-აღარ შემიძლიაა გაჩერდი -სიცილი უფრო გაიზარდა
საბოლოოდ ორივენი ლოგინზე დავენარრცხეთ, ერთმანეთს კი მთელი სულით ჩავეხუტეთ
რონი: საოცარი ქალი ხარ..! ღვთის მიერ ყველაზე დიდი შექმნილი რამ..!
რონის ნათქვამზე გამეღიმა.....
-თუმცა ჯობს ბარგი მალევე ჩავალაგოთ,რადგან მალე ჩვენს მშობლიურ ადგილას დავბრუნდებით! -დაამატა რონიმ
მე: მათ საოცრებები მოელით -გავუცინე
რონი: შეეგუებიან
(რა საყვარელი ფოტოა ^ - ^ )
****
რონი მატარებლის ბილეთების საყიდლად წავიდა, მე კი ბარგის ჩალაგება დავიწყე.....
სახლი უკანასკნელად შევათვალიერე,რაღც დრო გავატარე აქ ამიტომაც დაიკავა ჩემს გულში ადგილი... კარზხე ზარია
გავაღე და რონი დამხვდა ორი ბილეთით ხელში
რონი: რეისი ხვალ დილის 8 საათზეა ლონდონში მალე დავბრუნდებით......
მე:გასაგებია -გავიღიმე
ოთახში ავედი, ხელში ფანქარი და ფურცელი დავიკავე..... რონი ამოვიდა და კვლავ ფანჯარასთან დადგა
მე:რონი შეგიძლია მასე იდგე ძვირფასო?
რონი: რა მოხდა? -გაკვირვებულს ეცინებოდა
მე:უბრალოდ იდექი
ფანქარმა დაიწყო გზის გაკვლევა, მის ყოველ ნაქქვთს გადმოვცემდი...... ამ სახლში აღმოვაჩინე რომ ხატვა საოცრად შემიძლია....
ვხატავდი რონი კი მომღიმარი იგივე მდგომარეოობაში იდგა
გავიდა ნახევარი საათი ყოველი დეტალი შევასწორე და აით ისიც! ნახატს დავხედე და გამეცინა
მე:შეგიძლია მოხვიდე -რონის ვანიშნე
ისიც მოვიდა და ანხატის დახედვისას გაეცინა
რონი: არ ვიცოდი ასეთი დიდ ყურება,დიდ ცხვირა და დიდთვა ვიყავი -გადაჭრით მითხრა
-მოდი ჩემთნ ჩემო გიჟო... კვლავ ღ$იტინი დამიწყო
მე:- გაჩერდიიი რონიიი -სიცილით ვკვდებოდიი -მეეტს აღარ ვიზაააამ გეფიცები.............
საბოლოოდ ნახატი სპეცილურად დავამახინჯე რადგან რონის გამხიარულება მინდოდა.......
მე:რონი სინამდვილეში ასე საშინლად არ ვხატავ -გავიცინე და ვუთხარი
რონი: არ მჯერა -მანაც გაიცინა
მაშინ გადმოვიღე ნახატები ნამდვილი ნახატები!! აიი რომელიც ნამდვილად იწვევდა ადამიანის გაოცებას..... რონი პირღია უყურებდა ნახატებს
რონი: ჰეიი პატარავ ეს ხომ შესანიშნავია...! -აღტაცებით თქვა შენ უდაოდ ნიჭიერი ხარ!!
-ჩემი ლამაზი გოგო,ნიჭიერიც -გაიღიმა
შემდეგ კი ჩვენი ტუჩები შეერთდა
მეორე დილა
სასწრაფოდ წამოვდექით რადგან 7:30 იყო.. რონი გავაღვიძე ვუთხარი რომ გვაგვიანდებოდა
მალევე მოვემზადეთ და სახლი სასწრაფოდ დავტოვეთ......
აიით ჩვენ უკვე მატარებელში ვართ რომელიც უკვე დაიძრა...... დრო მალე გადიოდა 1საათს მეორე მიყვებოდა 2-ს მესამე და ასე მალე ჩავედით ლონდონში
გული გამალებით მიცემდა... ამდენი ხნის შემდეგ უნდა მენახა დედაჩემი ნინა! კიდევ ემა.. მეგობრები.... ყველა მოგონებამ ერთდ მოიყარა თვი
ფეხი ჩემი სახლის ზღურბლს დავადგით და ზარი დავრრეკეთ...
რამოდენიმე წამში კარი მან გააღო დედაჩემმმა! რეაქციაა? გული დაიშალა!!!
ბავშებო ყველა მკითხველმა დააკომეთ რა რომ გავიგო რამდენი კითხულობს
458
1569
4
