აცივდა...ხოო აცივდა...სულში აცივდა...თორემ ხორცის ტკივილი ჭირსაც წაიუღია...სიცივეს შიში მოჰყვა...აი მაშინდელი...ჩემი ბავშვობის დროინდელი შიში..."გუდიანი კაცის" მსგავსი...ოღონდ დღევანდელი შიში რეალურია...სრულიად რეალური...შიში ხალხის მიმართ...უკვე ისეთი გაუაზროვებულები არიან მეზარება მათთან საუბარი და თან ცოთათი მეშინია კიდეჩ...ჩემი თოჯინა საწყლად მიყურებს...რამდენი ხანია ხელში აღარ ამიღია...ეჰ...((ხელში აღებას ვინ ჩივის უკვე ისე დავიღალე ამ ყველაფრით რომ ხანდახან საკუთარი თავიცმავიწყდება...
ის დრო გამახსენდა თოჯინას რომ ვუყვებოდი ყველაფერს (ჩემს გულის ტკივილს) და პასუხს რომ ველოდებოდი უსასრულოდ... :ხხხ მასაც დღეში2_ჯერ 3_ჯერ რომ ვუცვლიდი ტანსაცმელს...როცა ყოველ დგე ჩემთან ერთად დედას ვაიძულებდი მისთვისაც დაებანა პირი...თამს რომ ვუვარცხნიდი და ჩემს ჭკვაში ლამაზად რომ ვუკეთებდი...ხანდახან ზღაპრებსაც ვუკითხავდი და შემდეგ ვაიძულებდი თვითონაც წაეკითხა...ღამე კი მის გარეშე არ ვიძინებდი... :ხხხ
რა კარგი იყო როცა ჩემს გამოგონილ სამყაროში ვცხოვრობდი... ჩემს ვარდისფერ სასახლეში... ჩემს თოჯინასთან ერთად... ულევი ფანტაზია...თამაშიდან_თამაშში გასული დღეები...წუთები...წამები...საათები...წლები...მაშინ ხომ თოჯინები არასდროს არ მტოვებდნენ მარტო...და...და არც მე მივდიოდი მათ გარეშე სადმე...ჩვენ ხომ ერთად ვსწავლობდით ანაბანას...წერას...კითხვას...მის გარეშე ჩემი ცხოვრება წარმოუდგენელი მეჩვენებოდა...ის მე მავსებდა...მას კი....მას კიმე ვავსებდიი.....
მე ის დრო მიდა დაბრუნდეს როცა თოჯინა ჩემზე მაღალი იყო....