..ისევ ცრემლები..ხელს აღარ ვუშლი..სად გაქრა ჩემი სულის სიმტკიცე??..ჭირსაც წაუღია სულის სიმტკიცე მაშინ როცა დუმილი ყველაფრის მთქმელია..როგორ მინდა ახლა მხედავდეს და ხვდებოდეს თუ რა შეცდომა დაუშვა..როგორ მინდა მეც დამენახა მაშინ როცა მე დავუშვი იგივე შეცდომა..დავტანჯე და ახლა თავს ვიტანჯავ..თითქოს ცხოვრებაზე ხელი ავიღე..თითქოს წამი გაჩერდა..თითქოს სულ ერთი გახდა ახლა ყველაფერი..

„მარი როგორ ხარ?" - ჩემთვის ესეც საკმარისი იყო ხელახალი გულისშეტევისთვის.. რა ძნელი გრძნობებში გარკვევა მაშინ როცა ცა უიმედოდ მომშტერები, ხოლო ირგვლივ ყველა მარიონეტივით მეთამაშება..

ცხოვრებამ შემაყვარა „სისერიოზულე" მაშინ როცა ყველაზე ძალიან გტკივა..

ცხოვრებამ გამხადა სასტიკი მაშინ როცა ყველაზე მეტად „ვგრძნობდი"..

ცხოვრებამ „გამიფუჭა" მეგობრები მაშინ როცა ისინი ყველაზ ემეტად მჭირდებოდნენ..

ცხოვრებამ მომაძულა სიცოცხლე, მაშინ როცა ისინი ყველაზე მეტად სიცოცხლით ვხარობდი..

ცხოვრებამ მომაშორა შენი თავი მაშინ, როცა ყველაზე მეტად.. სწორედ ამ დროს მასწავლა ცხოვრებამ „ცხოვრება" !

ბავშვებო დამიკომეთ <33

შემდეგი თავით ვამთავრებ .. <33

ხო და კიდევ მართლა ხდება ყველაფერი რასაც

 ვწერ და მოგონილი არ გეგონოთ.. <33