ცხოვრებამ მომაშორა შენი თავი მაშნ, როცა ყველაზე მეტად..
სწორედ ამ დროს მასწავლა ცხოვრებამ „ცხოვრება" !
..თურმე როგორ მომნატრებია წერაც..მომნატრებია ნამდვილი
მუზა..ნამდვილი მუზა რა არის? ნამდვილი მუზა ისაა წერა რომ გინდა და რომ ვერ ასწრებ
! მაგრამ ამ შემთხვევაშ ამ „ვერმოსწრებას" ყველაზე დიდი მნიშვნელობა აქვს....ყველაზე..ნეტავ
სულასე ვერ ვასწრებდე წერას..
..მომნატრებია დაძაბულობის განმუხტვა, მაშინ როცა ყველაზე
მეტად გ"ვ"იჭირს..მომნატრებია ის მომენტი როცა ყველაფერი „გადაწყვეტის" პიკს არის მისული
და მაინც ყველაფერი თავიდან იწყება..მომნატრებია შენი თითოეული ნათქვამი სიტყვა თუნდაც
ის: „ მერე გვიან არ იყოს ! „ ..თურმე დამაგვიანდა..მაგრამ უნდა ვაღიაროთ არც შენ გიყვარდა
ლოდინი..
მინდა ვიტირო და .. და ცრემლი შემიშრა..ესეც დასრულდა,
როგორც ის..აიი „ჩვენ" რომ ვიცით..
"დაუსათაურებული ბედნიერი დღეების ნაგლეჯი"..
რა მალე
მოჰბეზრები ჩვენს ავტორს სიცოცხლე..
მიყვარს შენი თბილი, რაღაცნაირი ფერის თვალები... შენი აზრიანი და სევდით სავსე გამოხედვა...მიყვარს შენი სიცილიც და სერიოზულობაც...)) ჩემს სამყაროს შენი ფერი აქვს...
თურმე როგორ გყვარებივარ... და თურმე როგორ მყვარებიხარ.
ბოლო თავია <33
დამიკომეთ..
იმედი მაქვს მოგეწონათ.. )))