ცხოვრება...უაზრო სიზმრები...მოსაბეზრებელი დღეები..და...და ცრემლით დანამული ბალიშები...გულში ჩაკლული ყველა ოცნება...
რა ცუდია როცა არავინ გყავს ვისაც გულს გადაუშლი...ყველაზე საშინელებაა როცა არავის ახსოვხარ..."რატომ?"...უფერულდება ცხოვრება...მიუხედავად იმისა რომ უკვე გაუფერულებული იყო...შავი ღრუბლები...ნისლიანი ცა...და ახალი დღის მოლოდინი... ისევ ბოდიალი და საბოლოოდ რა?...არც არაფერი...ისევ უაზრობა...ისევ დარდი...პესიმისტობა უკვე ჩემი ცხოვრების მთავარ აზრად გადაიქცა...და ამ ყველაფრის შემდეგ მითხარი რაა ცხოვრების "აზრი?" ... არაფერი...არაფერი...უბრალოდ არაფერი...სრულიად უბრალოდ...სინანული...გულისტკივილი...ნევერლენდის სრულყოფილი არსებობა...ოპტიმიზმით გამდიდრებული რეალისტობა...და მაინც პესიმიზმი...ცხოვრების საშინელი მორევი...აიი რა არის ეს ყველაფერი...

იქ...სადღაც...მარჯვნივ...არაა თან მარცხნივ...მკერდში...ვერღარ ვგრძნობ ძლიერ ბიძგებს...ვეღარ ვგრძნობ და მტკივა...ვწუხვარ...ეს ყველაფერი კი მაინც გამოცანად რჩება...რა ფასეული ცხოვრებას?..არც არაფერი...უბრალოდ აქ არაფასეული მნიშვნელობებია მრავალშეუცნობავი...ჰმ...ისევ სიცივე...გონების წამიური კლინიკური დაბინდვა...აზრების ელექტროშოკი...ფიქრების ტორნადო...გარეგნულად კი მხოლოდ მოწყენილი ადამიანის შთაბეჭდილებას ვთოვებ რომლის გამხიარულება ნებისმიერ დროს შესაძლებელია...

მაგრამ საქმეც ისაა რომ, უბრალოდ არ ვაპირებ რამის გამოსწორებას...მე ეს მომწონს...მუდამ ცაზე ღამე ვარსკვლავის მოლოდინში რომ ვატარებ მთელ დღეებს...