ერთხელ მითხრეს:გიჟი ხარო... ხო ხო ძალიან გიჟიო... გადარეულიო... და ჩემთან ურთიერთობა გაწყვიტეს... მიმატოვეს და გაუჩინარდნენ...წავიდნენ.. მეც არ გავკიდებივარ.. არ მომიბრუნებია.. გავუშვი... აქ ყველას გონია რომ არაფერს განვიცდი.. არაფერი მადარდებს.. არავინ მიყვარს და საერთოდ ყველა და ყველაფერი ფეხებზე !! საკუთარი დედაც კი.. ''ისიც კი ფიქრობს რომ უგულო ვარ''... მასაც კი გონია რომ არავინ მიყვარს და ადამიანური არაფელი გამაჩნია !!მან ხომ არ იცის რამდენჯერ მიტირია ჩუმად...რამდენჯერ გამითენებია ღამე ცრემლებში.. რამდენჯერ დამისველებია ბალიში ჩუმი ცრემლებით... მან ხომ არ იცის რამენჯერ მომითმენია ჩემი ტკივილი რომ მას უფრო მეტად არ ტკენოდა...ადამიანები ხშირად ცხოვლებივით ვიქცევით.. გვინდა არ გვინდა ისე ვტკენთ გულს ერთმანეთს ვერც კი ვხვდებით.. არ ვიცი ამას აქ რატო ვწერ.. არც ის ვიი ვინმე წაიკითხავს თუ არა მაგრამ ის ვიცი რომ მინდოდა ჩემი ეს გრძნობები გადმომეცა.. აქ მაინც ამეხსნა რას ვგრძნობდი.. რას განვიცდიდი.. ხო ხედავთ ვერ ვახერხებ.. სიტყვები ჩემს გრძნობებს ვერ აღწერენ.. ვერ გადმოსცემენ.. ყველა თავისას უბერავს.. ყველა თავისას "ისწორებს" ვის გაახსენდები.. ვინ მოგიჯავრებს.. არა!! არავიის... მითუმეტეს როცა ხარ ადამიანი ყველასგან განსხვავებული.. ხალხის მასა ხო ვერ იტანს განსხვავებულებს.. ჩვენც ხომ ადამიანები ვართ.. მერე რა რო განსხვავებულები ვართ?? მერე რა რო წვიმისას ქოლგას ვერ ვეგუები და მას ბოლომდე შევიგრძნობ? მერე რა რო ქუჩაში ვყვირი ხოლმე რაც გამიხარდება? მერე რა რო ბევრჯერ ვრისკავ და სიკვდილს თვალებში ვუყურებ? მერე რა?.. მეც ადამიანი ვარ!!მეც ვგრძნობ.. და ბევრ ჩვეულებრივზე მეტადაც ვგრძნობ !! მე ვგრძნობ წვიმას.. მის თითოეულ შეხებას.. მის თითოეულ მოფერებას.. მის დაცემას.. სხეულზე შეხებას !! რა სიცივე ხალხნო!! რა ქოლგა !! დატკბით !! მიიღეთ სიამოვნება ყოველივე ამისგან.. იგრძენით სიცოცხლე.. მე არ ვარ გიჟი!! მე ადამიანი ვარ გიჟური სულით.. ადამიანი რომელიც არ ფიქრობს ბევრს.. რომელიც გადაწყვეტილებიბს წამიერად იღებს.. რომელიც არ იტანჯავს თავს ხვალინდელზე ფიქრით.. არ გეგმავს არაფერს.. არც ბევრს ოცნებობს.. არ აინტერესებს ხალხთა აზრები.. ეს ბინძური საზოგადოება... მათი ვითომ გენიალურიბა.. მათი გულის ამრევი აფერისტობა.. ადამიანი რომელსაც სიცოცხლე უყვარს.. სიცოცხლე უხარია... მიუხედავად იმისა რომ აქ მისი ადგილი საერთოდ არაა!! ამხელა დედამიწაზე ჩემი ადგილი არაა... წარმოგიდგენიათ? ამხელა დდედამიწამ ვეღარ დამიტია ეს თხუთმეტი წლისოდენა ბავშვი... ჰააჰ.. სასაცილოა... სატირალი როარ იყოს.. მაგრამ იცით რაა?? მარტო თავს კარგად ვგრძნობ. ვითომ დები ბლომად მყავდა... ეგ უფრო მტკიოდა... ახლა კი მარტო ვარ და თავსაც კარგად ვგრძნობ.. შვებას აქ თქვენთან ვპოულობ და ვცდილობ დღევანდელი ჩავაბარო წარსულს.. ხვალინდელში იმედი ჩაავსახო და ვიმეორებ "ყველაფერი კარგად იქნება!" "ყველაფერი კარგად იქნება!".
მეგონა მე ვწერდი... ზუსტად იგივე მდგომარეობაში ვარ და მესმის შენი.... სულ იმას ვიძახი აქ ჩემი ადგილი არ არისთქო... მაგრამ ყველაფერი დალაგდება... იმედი არ დაკარგო ♥
458
1569
4
