მხოლოდ ერთი, წინ გადადგმული, ნაბიჯი. მხოლოდ ერთი ამოსუნთქვა. მხოლოდ ერთი "ჰოპ” და ყველაფერს უსასრულობა წალეკავს.

ცხოვრებას ინსტრუქციები რომ მოყვებოდეს შეცდომებს აღარ დავუშვებდი. ვისწავლიდი აწმყოთი ცხოვრებას და არც უკან გავიხედავდი და არც წინ. არ მოგცემდი ჩემში არსებობის შესაძლებლობას. თვითმკვლელის შემართებით წაგიჭერდი კისერში ხელებს და.. მერე გაგიჟებული, ცარიელ სამყაროში დაგიწყებდი ძებნას. უშედეგოდ.

იცი, რას გრძნობს ის, ვინც ყველაფერს კარგავს? არაფერს.

იცი, ტკივილი რა ფერია? სისხლისფერი.

იცი, რას ნიშნავს დამშვიდობება? სიკვდილს.

შენ რომ გეთქვა, მივდივარ და არ დამელოდოო, თავქარიანი ბავშვივით ამოვიგლეჯდი გულიდან ქვეყნიერებას და ტრიალ მინდორზე დავიწყებდი ცეკვას. შენ რომ ის გეთქვა, რაც არ გითქვამს, წამებში მოვახრჩობდი ჯიუტ იმედს.

იცი ყველაზე მეტად რა არ მიყვარს? ლოდინი იმისა, რაც ხომ ვიცი, რომ ილუზიაა, მაგრამ მაინც ველი.

***

გაიქცა. ჰოოოპ. და გაქრა.