იცი გამახსენდი...ხო აი ახლა ვიჯექი და გამახსენდი... ნეტავ რატომ? აბათ ასე იყო საჭირო ... მომენატრე! გამახსენდა შენი სახე,შენი ტუჩები,შენი დიდი და ცრემლიანი თვალები. გამახსენდა და ცრემლი მომადგა... გამახსენდა შენი მძიმე ხასიათი ... ეჭვიანი რომ იყავი ამას რა დამავიწყებს? იცი უსაზღვროდ მენატრები და მგონი ისევ მიყვარხარ... ასე მგონია თითქოს გული გრძნობებისგან არ დაცლილა,პირიქით უფრო და უფრო ივსება,ივსება უსაზღვროდ... მგონი თავიდან შემიყვარდი... შემიყვარდა შენი გული და სხეული... შენი გამოხედვა,ხო ნამდვილად შემიყვარდა,მივხვდი ...



იცი მგონი შენი ღიმილი არასდროს დამავიწყდება,სიკვდილის შემდეგაც მეხსომები... შენ გგონია აღარც მახსოვხარ? არა ჩემო სიცოცხლე ასე არ არის,ახლაც მახსოვხარ და სულ მეხსომები! რა დამავიწყებს შენს თავს? არა ნამდვილად ვერაფერი ვერ დამავიწყებს... ვერც სიკვდილი,ვერც ჩვენი განშორება,ისე განშორება ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასია ...

ახლა იცი რაზე ვფიქრობ? აი იმ დროზე როცა ჩემთან მოვა სიკვდილი და მეტყვის: შენი დროც მოვიდა...
მე შვებით ვუპასუხებ: ძლივს...
ახლა შავი სიკვდილი საზარელი ხმით მეტყვის: წამოდი ახლა შენ უკვე მე მეკუთვნი
მე ძალიან მშვიდად ვუპასუხებ: ვიცი,მხოლოდ წუთით მაცალე ...



ვფიქრობ თუ როგორ შევალ ოთახში,როგორ ავიღებ შენს სურათს,ვაკოცებ და ხელში დავიჭერ. შემდეგ მოგონებების უზარმაზარ ყუთს ჩავხედავ და მოვძებნი მოგონებებს შენზე. შემდეგ გაოცებით ვიტყვი: ვაა რამდენია...
ავიღებ ამ ულამაზაეს მოგონებებსაც,გავიქცევი სიკვდილთან,ჩავეხუტები და ვთხოვ რომ ამ საშინელ ცხოვრებას მომაშოროს,წამიყვანოს... წამიყვანოს თუნდაც ჯოჯოხეთში! მე ჯოჯოხეთი შენზე ოცნებაში უკვე გამოვიარე და უარესი ვერც იქნება დამიჯერე...



სადაც უნდა იქ წამიყვანოს,ამ ორი ნივთით.,,ახლა მე ამის გარდა აღარაფერი მინდა..."-ვიტყვი თამამად,ვაჩუქებ სამყაროს უკანასკნელ,ცრემლიან ღიმილს და ავფრინდები,ავფრინდები სიკვდილთან ერთად ...