როგორი უხასიათო მუზა მყავს. მაინცდამაინც მაშინ მოუნდება მოსვლა როდესაც 'ტონა' მაქვს საწერი და სასწავლი.

'ღამიანი ამინდია'. აი ისეთი გარეთ რომ არ გაგიხედია, არც არაფრის ხმა არ გესმის მაგრამ გრძნობ. გრძნობ იმ დახუთულობას რასაც ფანჯრები აკავებს და არ უშვებს შენამდე.  გრძნობ იმ შინაგან დახუთულობასაც რაც არ გასვენებს და გაწერინებს. 

რომ ვთქვა "მიყვარს როცა წვიმს, მე კი სახლშივარ ყავით~ჩაით ხელში და მიყვარს ფანჯარაში ყურებათქო" მოგატყებ. არასდროს გამიკეთებია მსგავსი რამ. მე უბრალოდ მიყვარს "ღამიანი დილა".  აი იცი როგორ?! ნისლიანი, აქაიქ 'წუნწკლიანი' და დილიდან საღამომდე ბევრი სასიარულო. აი ისეთი ამინდი რომ გეჩემება. ფიქრობ ბევრ რამეზე, მაგრამ რომ გკითხონ 'რაზეფიქრობო' ვერ უპასუხებ იმიტომ რომ ვერ გამოარჩევ იმ ფიქრებიდან ერთერთს ან მნიშვნელოვანს, ყველა რომ 'გეშენება'.  არმიყვარს "საჩემო ამინდებში" დასმულ კითხვებზე პასუხის გაცემა. რა აზრი აქვს ვარაუდს? პასუხი ხომ ყველამ იცის, ყოველთვის. 

მახსოვს პატარა რომ ვიყავი სკოლის გაცდენის უფლება არ მქონდა თავსხმა წვიმაც რომ ყოფილიყო. მახსოვს დილით რომ გავიღვიძებდი და წვიმდა მიხაროდა და პატარა იმედის ნაპერწკალი მანამდე მიციმციმოდა სანამ დედასთან მივირბენდი გახარებული და ვთხოვდი "დე არწავალა რა" და ცივ უარს არ მივიღებდი.  შემდეგ იძულებული იყავი ჩამეცვა 'საწვიმარი' და დედაჩემთან ერთად სკოლის  გზას დავდგომოდი. მახსოვს როგორ 'ვაჭყაპუნებდი' ყველა შემხვედრ გუბეში და როგორ მეჩხუბებოდნენ რომ ეს მეორედ აღარ გამეკეთებინა, მეც ნაწყენი ჩუმად ვაგრძელებდი გზას.

ახლა... ახლა? ახლა ვდგები დილით, ვეკითხები საკუთარ თავს - რას ინებებთ, ყავას თუ ჩაის? თუ პირდაპირ ვისკი? ვიცმევ არც კურტკას, არც პლაშს, არც საწვიმარს, უბრალოდ ჯემპრს, რამე მუქ ფერს. ვიღბე ნაოშნიკებს და ვსვავ ყავს. შემოდის ოთახში დედაჩემი და მეუბნება. 'მიდიხარ? დარცი სახლში რა ძალა გაქვს'. მე პასუხ გაუცემლად ვდგები, ყოველგვარი ემოციის გარეშე და გავდივარ. მივუყვები სკოლის გზას. ისევ 'ვაჭყაპუნებ' რამოდენიმე გუბეში და ვიღლები. ახლა არავის არ ანაღვლებს რას ვიზავ. ჩემზეა დამოკიდებული თითოეული ჩემი ნაბიჯი. ზედმეტი გაუგებრობისთვის არ ვსვავ დამატებით კითხვებს. პასუხი ყოველთვის ნათელია. 

სულ მინდოდა გაზრდა. 

ახლა აღარ მინდა. მომწონს ეს პერიოდი. "სვით სევენთინ". რაღაც ახალია. რაღაც ისეთი კარგად მივიწყებულ ძველს რომ ჰგავს. რომ აღარ ტირი დაკარგულ "თოჯინაზე" ან ნატკენ მუხლზე. 

ადრე თამაშობდი და მინიმუმ "მუხლს იტკენდი" და მაქსიმუმზე აღარ ვლაპარაკობ.

ახლა"თამაშობ" და შენ არა სხვებს ტკენ "მაქსიმუმ გულს" თან ისიც სიამოვნებით. 

რისკავ და მის გარეშე ცხოვრება აღარ შეგიძლია. 

ცხოვრების ფრაზა: "კტო ნე რისკუეტ, ტო ნი პიც შამპანსკი".  

"რისკი" დამიძახეთ უფრო შემეფერება.