შენს სიყვარულს ტკივილი მოაქვს,მაგრამ ამ ტკივილს ვერაფრით დავთმობ...
ჩემი ცხოვრება ერთი მშვენიერი კატასტროფაა... სამყარო კი... უბრალოდ თეატრია საკმაოდ უნიჭო დასით..
რას იგრძნობდი, რომ გცოდნოდა, რომ შენ ხარ მიზეზი იმისა, რომ ერთი ადამიანი ყოველ ღამე ჩუმად ტირის?!
იცხოვრე იმ იმედით, რომ დრო გავა და..... რომ დრო ყველარის მკურნალია.
შენთან მინდა... იცი? მაინც შენთან მინდა... ვარსკვლავებმა, გამიშალა ღამით კარტი... სიყვარული აქვე ახლოს გაირინდა... და ხელახლა, ძველებურად შემიყვარდი..
ყველა ერთხმათ მიმტკიცებდით გული არ გაქვსო და აბა რა მტკივა..??
სიყვარული ეკითხება მეგობრობას: რატომ ხარ სამყაროში საჭირო შენ როცა ვარსებობ მე..მეგობრობა პასუხობს: რომ დავტოვო ღიმილი იქ სადაც შენ ტოვებ ცრემლს..
დრო უძრავია როგორ მდინარის ნაპირი..ის გარბის სინამდვილეში ჩვენ ჩავუვლით მას.
ცხოვრება სცენად არასდროს მედგა, არც წარმოდგენებს არასდროს ვდგამდი, თუ დამაქვს ცრემლიც, ღიმილთან ერთად, იცით – არც ერთი არ არის ყალბი...!!!
მონატრება ტკივილამდე გაგიგია?ხოდა სწორედ ასე მენატრები... გაგიგია მონატრებით გადარევა?გავგიჟდები ისე ძლიერ მენატრები. შენ ცრემლები მონატრების გაგიგია?ცრემლად ვდნები ისე ძლიერ მენატრები.
გავუფრთხილდეთ სიტყვებს, სიტყვაა ის რითაც გული კვდება და ფეთქავს სწორედ ის სიტყვა არ დაბრუნდება რომელიც ალბათ არ უნდა გვეთქვა.