იყო და არა იყო რა....ერთი მეოცნებე გოგო იყო რა... მას უყვარდა
იგი ოცნებობდა, მუსიკას უსმენდა... უყვარდა უსასრულოდ.... ქვესკნელიდან სამოთხემდე
მიწიდან ცამდე.... ზღვის ქაფიდან ღრუბლის ნაგლეჯამდე...
ის სიყვარულლენდში იმყოფებოდა...
ოცნებებში მას ეხუტებოდა.... ოცნებებში მის თვალებს აშტერდებოდა.... და იძირებოდა მის სიღრმეში
წვიმა რომ ყოფილიყო მის სახეზე დაეცემოდა და მთელი დღე ინებივრებდა
ქარი რომ ყოფილიყო მის თმებს მუდამ აჩეჩავდა და თავისათვის მოეალერსებოდა
თოვლი რომ ყოფილიყო მის სახეზე დაიმკვიდრებდა ადგილს და წითელ ელფერს შეჰმატებდა
ის ფიქრობდა ასე... ამიტომ ეჭვიანობდა ყველაფერზე... წვიმაზე, ქარზე, თოვლზე... იმ მიწაზეც კი სადაც 'ის დადიოდა.. რადგან ეგონა ისინიც ასე ეფერებოდნენ... ეგოისტრად უყვარდა!
მისი ფიქრები, მისწრაფებები, აზრები, 'ბიჭმა' დაისაკუთრა
ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვა... ღიმილი... მოციმციმე თვალები... აჩქარებული პულსი, გადიდებული გუგები... სამჯერ უფრო სწრაფი გულისცემა... პეპლეპის ჩხრიალი მუცელში.. აი რას იწვევდა მისი დანახვა
გოგონა არწმუნებდა თავს რომ ეს მხოლოდ გატაცება იყო... მაგრამ ასე ფიქრობთ თქვენ ამის შემდეგ?
ნუთუ შეიძლება მისი არნახვით გამოწვეული წუხილი გატაცება იყოს? ან არეული ხასიათი... შეკუმშული გული... რაღაც ტკივილი, მცირე მაგრამ ისეთი მთელს ორგანიზმსს რომ ღრღნის?
არა ეს სიყვარული იყო... რეალური ჩამოყალიბებული სიყვარული..
მეც დაგიწერდი. დაორთქლილი რომ ყოფილიყო ფანჯრები.. მეც დაგიწერდი ფანჯარაზე, როცა ასე გეძინა
ერთ დღეს შენ მოხვალ და მკითხავ თუ რა უფრო მნიშვნელოვანია ჩემთვის, სიცოცხლე თუ შენ… მე გიპასუხებ სიცოცხლე და შენ მიმატოვებ, მაგრამ შენ არ იცი რო შენ ხარ ჩემი სიცოცხლე
გუშინ თვალებში რომ შემოგხედე მივხვდი ჩემმა გულმა რამდენიმე დარტყმა გამოტოვა
მე მიყვარს მზე დღისით, მთვარე ღამით, და შენ ყოველთვის.
ყველაფრის გამოხატვა სიტყვებით რომ შეიძლებოდეს, სიმღერა არ იქნებოდა...
დარდი რა იყო არ ვიცოდი შენ შემასწავლე, ცრემლი თვალიდან არ მდიოდა ეხლა ვტირივარ, ჩუმად უთქმელად ვიფერფლები ჩემს სიყვარულში ,მარტოობის და უბედურების ერთი გმირი ვარ !!
თოვლიც კი შენს თავს მახსენებს კარგო! ♥
|