ადამიანი ვერასდროს ვერ ახსნის რისთვის უყვარს,თუ მას ნამდვილად უყვარს!
შენსკენ მოვდივარ, მალე ნახვამდე ლოდინისფერი მაცვია კაბაც, მე შენ მიყვარხარ, (როგორც აქამდე), ეს შეეშალათ გვირილებს რაღაც...
მალე გაწვიმდება, წვიმა ნაღვლიანი სულის ნოსტალგიას შველის, ზეცა ატირდება, სითბო მომინდება, ნახვა მომინდება შენი, სევდა მომეძალა, როგორ მენატრები, დარდმა წამიშალა ფერი, მე შენს მოლოდინში სული დამეღალა და მაინც ჯიუტად გელი...
მე დავბრუნდები, ზღაპრული ფრთებით, წვიმისფერ ქალაქს დავხედავ ციდან.. მერე რა მოხდა ამ ახირებით, თუ სხვა სივრცეში გაფრენა მინდა..
იმაზე დიდებული არაფერია, ვიდრე ღმერთთან მყოფი ადამიანი და არაფერია იმაზე არარაობა, ვიდრე ადამიანი - ღმერთის გარეშე.
შენი სახელი ერქვა ჩემს ფიქრებს… ჩემს ოცნებებს… იმედებს… ღიმილს… სიხარულს… ცრემლებს… სევდას… ეს ყველაფერი იყო და გაქრა… შთაინთქა… მოკვდა… და დამრჩა მხოლოდ სევდა… ცრემლები… დარდი… დავრჩი მარტო, სრულიად მარტო… ცარიელი სულით… გაბზარული გულით…