ოდესმე შეიძლება ბედნიერი ვიყო ?? რაღაც არამგონია..მე და სიტყვა ბედნიერება არ ვუხდებით ერთმანეთს.

სიგიჟის ზღვარზე, თამბაქოს ბოლში, დავდგით სპექტაკლი მხოლოდ ჩვენ სამმა . . . მე ამ სპექტაკლში ვარ მთავარ როლში, მხარი ამიბეს ღამემ და ქარმა . . . ცარიელ დარბაზს ღია აქვს კარი, სიმარტოვეა ჩემი სტიქია..

ადამიანების გარემოცვაში შეუმჩნეველი ვრჩები ხოლმე , იმიტომ კი არა , რომ მათ ვეზიზღები ,როგორც ადრე მეგონა , უბრალოდ გვერდით , რომ ჩავივლი ვერ მამჩნევენ , მხედავენ , მაგრამ ჩემს არსებობას ვერ გრძნობენ … მოჩვენებითი საფრთხე ხალხის სიმყრალეში ქრება … სუნების სიწყნარისკენ ვისწრაფი სულიერი თავისუფლებისთვის … მოზღვავებულ ზიზღს საკუთარ თავშივე ვიკლავ … მე არ მაქვს ჩრდილი … ჩემი აღქმა შესაძლებელია წამიერად … ჩემს ”ადამიანობაში” გაჟღენთილია : სიუხეშე , სინაზე , სიკეთე , ბოროტება , ერთგულება , სითბო , ეგოისტობა … ზოგჯერ საშინლად ეჭვიანი ვარ , თუმცა არ ვამჟღავნებ და ხალხში გამოფენას არ ვაწყობ … შინაგანად არასდროს არ ვყარვარ … ზოგჯერ სასიამოვნო სუნიც კი ამდის – მსუბუქი სასიამოვნო სუნი … ამის დანახვა არ შეიძლება ! არც ცხვირით იყნოსება … ამის შეგრძნებაა შესაძლებელი … ეს ის გრძნობაა , რომელიც ბევრისთვის უცხოა … სიბრაზისგან ვმახინჯდები ხოლმე , ვერც ამას ამჩნევენ … სიმშვიდე კი მალამაზებს … 

როგორ ამბობდი ? " მიყვარხარ დაღლამდე " . რა უცებ დაღლილხარ...