XX საუკუნეში თავისუფლების ერთ-ერთი ყველაზე მძაფრი გამოვლინება – როკ-მუსიკა, ცივილიზებულმა სამყარომ 60-იანი წლებიდან გაითავისა. ეს ერთ-ერთი დასავლური ”სენი” იყო, რომელსაც საბჭოთა აბსურდისტანი ძალიან უფრთხოდა ადამიანებზე მისი უზომო გავლენის გამო.
ამ წიგნის მთავარი პერსონაჟიც სწორედ როკია. მაგრამ როკი არა დასავლეთში, არამედ სწორედ 80-90-იანი წლების საბჭოთა საქართველოში – მეკობრული რადიოტალღებით დაჭერილი, არალეგალურად შემოტანილი, ”დაპისკებით” გავრცელებული, თავისუფლებასთან ასოცირებული მოვლენა, რომელიც საბჭოთა მელომანებისთვის გაცილებით მეტი იყო, ვიდრე მხოლოდ მუსიკა.
''მელომანი კი არა, მასთან მიახლოებულიც არაფერი მქვია. მუსიკა ჩემთვის ისაა, წერა-კითხვისას ფონად რომ გამყვება ხოლმე. არასდროს ვინტერესდები შემსრულებლებით, მათი გარეგნობით, ბიოგრაფიით (უმრავლესობის სახელიც არ ვიცი) , ამ მუსიკის ჟანრით, ტექსტის შინაარსით, ალბომითა თუ ჩაწერის თარიღით. მთავარია მომწონს, დანარჩენს მნიშვნელობა არ აქვს. ამიტომ კითხვაზე "რა მუსიკას უსმენ?” პასუხი არ მაქვს.
"აბსურდისტანი” კი საბჭოთა მელომანის ამბავია. იქ დასახელებული ჯგუფების მხოლოდ სახელები გამეგონა. მერე თითოეულის მოსმენა გადავწყვიტე და მე თვითონ გამიკვირდა, როცა ჩემს პლეილისტში Nirvana-სა და Pink Floyd-ის რამდენიმე სიღერა აღმოვაჩინე, Radiohead-ი და ბობ მარლი კი იმ იშვიათ გამონაკლისში შედის, რომელსაც ხმით ვცნობ. მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ იმ ადამიანებზე, რომლებმაც 70-იან 80-იან წლებში და შემდგომ პერიოდში მუსიკალურ სამყაროში ახალი სიტყვა თქვეს, თითქმის არაფერი ვიცოდი.''
ბასა ჯანიკაშვილის ეს ნაწარმოები ავტობიოგრაფიულია და 90-იანელების მუსიკალურ ცხოვრებას ეხება, თუმცა, მუსიკის გარდა კიდევ ბევრ რამეს გაახსენებს იმ დროის ახალგაზრდობას. ავტორის მეხსირებას შემორჩენილი ფრაგმენტებია.
თავიდან ვფიქრობდი, ამ საბჭოთა და პოსტსაბჭოთა თემატიკიდან ვეღარ გამოვიდნენ ეს მწერლები-მეთქი. ბოლოს მაინც მოქმედებს შენზე იმიტომ, რომ ახლობელი და ნაცნობია ყველაფერი. ბასას აქვს რაღაც, რითად მუდმივად ახდენს გავლენას და დასასრულის შემდეგ დიდ ემოციებს მიტოვებს. აქაც ასე იყო, როგორც "ოცნებით კაიროში”. წერს სადად და მარტივად, ისეთი შთაბეჭდილება გრჩება, რომ უცებ მოყოლა მოუნდა, დაჯდა და დაწერა.
"მაშინ მობილური არ იყო და საკუთარი თავის შეხსენება მთელ ხმაზე, ყველა მეზობლის გასაგონად გიწევდა: მე აქ ვარ და ვარსებობ! "დაძახების ინსტიტუტი” მობილურის ფენომენმა მოსპო”, – ამაზე ბოლო სართულზე მცხოვრები კოტე გამახსენდა. ყველაზე ბევრი დამძახებელი მას ჰყავდა და ზეპირად ვიცოდით, ვინ მიდიოდა და რა საკითხზე, დიალოგები ეზოდან ბოლო სართულზე არც ისე ხანმოკლე იყო.
ხოდა ბევრი ამგვარი დეტალით 90-იანებში გადახვალთ, ზოგს ლამფა, "კერასინკა”, რიგები, ომობანა, "პატრიოტი” დეგენერატები, შავთეთრი ტელევიზორი და ათასი უბედურება გაახსენდება, ზოგი კი ამას ისევე ვერ გაიგებს, როგორც მე ბასა განცდებს ტომ იორკთან შეხვედრისას იმიტომ, რომ მკითხველთა ურავლესობას მცირე ასაკის გამო არც ემახსოვრება. ასე არ მესმის მეც საბჭოთა მელომანებისა.
იმედი მაქვს მოგეწონათ ჩემს მიერ არჩეული წიგნი ))
(პარასკევს ვერ მოვიცლი და მაგიტომ ვდებ დღეს..))
მიყვარხართ და დააკომენტარეთ :*
458
1569
4
