ახლა რამოდენიმე ამონარიდი ამ წიგნიდან:

„სადღაც ამოვიკითხე, რომ კარპატების მთებში შეიქმნა მსოფლიოს ცრურწმენოებრივი გადმოვემები და ლეგენდები, რომ თითქოს აქ არის ბობოქარი ფანტაზიის ცენტრი; თუ ეს მართლაც ასეა, მაშინ აქ ძალიან საინტერესო თავგადასავლები მელის."

„ჩანთიდან შეუმჩნევლად ამოვიღე ჩემი მრავალენოვანი ლექსიკონი და სიტყვების ძებნას შევუდექი. ვერ ვიტყვი, რომ ნაპოვნი სიტყვები გამამხნევებლად ჟღერდა; აი, მათი უმეტესობის მნიშვნელობა: "ORDOG”-ეშმაკი, "POKOL”-ჯოჯოხეთი, "STREGOIKA”-კუდიანი, "VROLOK” და "VIKOSLAK”-ორივე სიტყვას ერთი და იგივე მნიშვნელობა აქვს, მაგრამ ერთი სლოვაკურია, მეორე-სერბული და რაღაც საშუალოს აღნიშნავს მაქციასა და ვამპირს შორის."

„უცებ მგლებმა ისე სულგამყინავად დაიყმუვლეს, თითქოს მთვარის შუქი მათზე რაღაც განსაკუთრებულ ზეგავლენას ახდენდა."

ფაქტია, რომ სანამ წიგნი წავიკითხე წინასიტყვაობამ, ხალხის მოსაზრებამ და ამონარიდებმა ერთ-ერთ საუკეთესო წიგნად წარმომიდგინა „დრაკულა". არა, ვაღიარებ თავიდან მართლა მომეწონა და საკმაოდ შემიტაცა, მაგრამ მას შემდეგ რაც წიგნში დაიწყო სხვადასხვა პერსონაჟების დღიურების ცვლილებები, რაც მოხდა საკმაოდ მალე, საერთოდ აღარ მომეწონა. სხვადასხვა პერსონაჟების აზრების სამ-სამი ან ოთხ-ოთხი გვერდის შემდეგ შეცვლა ნერვებს მიშლიდა და აზრი ხშირად მიწყდებოდა, ვუბრუნდებოდი ერთი და იგივე ადგილს და ოთხჯერ ხუთჯერ ვკითხულობდი რომ გამეგო რას ნიშნავდა შემდეგ თავში დაწერილი წინადადებები. საბოლოოდ საკმაოდ ძლიერი და ცუდი შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე.

მთავარი პერსონაჟი დრაკულა ვლახეთის მმართველის პროტოტიპია. მისი ზედმეტსახელი (ნამდვილის  ) ცეპეში, ანუ სარზე გამსმელია. ვლად ცეპეში საკმაოდ მკაცრი მმართველი იყო, სრორედ ამიტომ მოიხსენიება იგი უამრავგან როგორც ვამპირი, სისხლისმსმელი, ტირანი… ამბობდნენ ასევე რომ იგი საკუთარი მსხვერპლის სისხლსაც სვავდა, რისაც მე ნაკლებად მჯერავს (ნაკლებად დასაჯერებელია მეფე ყველასგან დაუმალავად სვავდა ადამიანის სისხლს), შესაძლებელია მკაცრი და ტირანი იყო მაგრამ სისხლის დალევა მაინც დაუჯერებლად მეჩვენება…