მთავარი » 2013 » ივლისი » 20 » ცხოვრებიდან გარიყული ადამიანის შეხედულებანი საგნებსა და ადამიანებზე!!!
7:38 PM
ცხოვრებიდან გარიყული ადამიანის შეხედულებანი საგნებსა და ადამიანებზე!!!
ცხოვრებიდან გარიყული ადამიანის შეხედულებანი საგნებსა და ადამიანებზე!!!
ადამიანს ყოველთვის აქვს იდუმალი ზრახვები, _ შური იძიოს მიღებული სიამოვნებისათვის სამაგიეროდ, აქედან წარმოდგება სიძულვილი მსახიობისათვის. ეს არსება მე მხიბლავს , მართობს,მანუგეშებს,მიზიდავს,ზნეობრივად მამაღლებს, მასიამოვნებს, მარგებელია ჩემთვის _ მაშ რა ბოროტებით გადავუხადო სამაგიერო? დამცირებით. სიძულვილი,ეს არის სილაქი შრიდან. მაშ სილა გავაწნათ. იგი მე მომწონს _ მაშ,ისბილწია . მან მე სამსახურიi გამიწია სამაგიეროდ მძულს. სად ვიპოვო, ქვა რომ ვესროლო? მღვდელი, მომეცი შენი ქვა! ფილოსოფოსო, მომეხმარე! ბოსიუე, განკვეტე იგი ეკლესიიდან! რუსო,აძაგე იგი! ორატორო მიაყარე სეტყვასავით,რაც კი ავი და შავი მოგადგება პირზე!დათვო მისცხე იმას ერთი რიყის ქვა! ქვა და ლოდი ვესროლოთ ხეხილს, ნაყოფი დავთქეროთ და შევჩამოთ. "ვაშა!” და "ძირს!”პოეტის ლექსების თქმა _ ჭირიანობას ნიშნავს. ჰეი, შენ, ჯამბაზო და ტაკიმასხარა! მისი წარმატების საპატივცემულოდ ჩვენ რკინის საყელური შევაბათ და სამარცხვინო ბოძზე მივაჯაჭვოთ. მისი ტრიუმფი ჩვენ მის შევიწროება–დევნით დაბასრულოთ. დეე, მოაგროვოს თავის ირგვლივ ხალხის ბრბო და ამითვე თავის მარტოობა შექმნას. აი ამნაირად შეძლებული კლასის ადამიანებმა, ე.წ მაღალი წრის ადამიანებმა გამოიგონეს კომენდიატისათვის განკუთნილი ფორმა საზოგადოებიდან გარიდება–განშორებისა. ეს არის აპლოდისმენტი.
მდაბიო ხალხი სასტიკი არ იყო. მას არ სძულდა გუინპლენი და არ ეზიზგებოდა. მაგრამ მაინც ინგლისის ყველაზე უკანასკნელი ნავსადგურის ყველაზე მდაბიო მეძენძე–მჩურთავი თავის თავს აუცილებლად მაღლა აყენებდა ამ გამამხიარულებელ „ვიგინდარაზე" და ფიქრობდა, რომ მეძენძე–მჩურთავი იმდენად მაღლა იდგა მასხარა–ჯამბაზზე, რამდენადაც ლორდი– მეძენძე–მჩურთავზე.
მაშ ასე, როგრც ყველა სხვა კომედიანტი, გუინპლენიც, რომელსაც მაყურებლები ტაშს უკრავდნენ, მარტოდმარტო გრძნობდა თავს. ამასთანავე ამ ჩვენს წყეულ დედამიწაზე ყოველივე წარმატება დანაშაულია, თული მისი გამოსყიდვა ხდება საჭირო. ყოველ მედალს მეორე მხარეც აქვს.
გუინპლენისათვის ეს მეორე მხარე არ არსებობდა. იმიტომ, რომ მისი წარმატების ერთიც და მეორე შედეგიც მას ჭკუაში უჯდებოდა: ის კმაყოფილი იყო ტაშითა და კმაყოფილი იყო მატოობითაც. ტაში მას სიმდიდრეს სძენდა;მარტოობა ბედნიერებას ანიჩებდა.
მისი სული აურაცხელი სიმდიდრის მფლობელი იყო. ის ორმხრივი სიყვარულით ტკბებოდა.
სხვა არც არაფერი სურდა.
მგონი, ერთადერთი, რაც შეიძლება შეგეთავაზებინა, ეს იყო, თუ სიგონჯისაგან ვიხსნიდით. მაგრამ როგორი აღშფოთებით უარყოფდა იგი ასეთ წინადადებას! მოეშორებინა ნიღაბი, დაებრუნებინა თავისი ნამდვლი პირისახე, ისევ ისეთი გამხდარიყო, როგორიც შეიძლება ოდესმე ყოფლიყო – ლამაზი და მიმზიდველი – არაფრის გულისთვის ამაზე არ დათანხმდებოდა! მაშინ დეას პურს ვინღა აჩმევდა? რა ეშველებოდა საცოდავ , უსუსურ ბრმას, რომელსაც ის უყვარდა? სიცილისაგან ასე რომ არ იმანჩებოდეს, რის მეოხებითაც იგი ერთადერთი თავისებური ყაიდის კომედიანტია, მაშინ უბრალო მასხარაღა იქნებოდა, ჩვეულებრივი ტანმოვარჯიშე , ქუჩასა და ეზოში გადმოგდებული გროშების ამკრეფი. მაშინ, შესაძლოა, დეასაც მუდამდღე არ ჰქონოდა პური. იგი ძლიერი, ღემა და გულმოსახვედრი სიამაყით გრძნობდა,რინ იბ უსაშველო ციური ქმნილების მფარველი იყო. წყვდიადი, მარტოობა,გაჭირვება,უსაშველობა,უმეცრება, შიმშილი და წყურვილი– შვიდი დაღებული ხახა სიღარიბისა– განრთხმულიყო მის წინაშე; ხოლო ის იყო წმინდა გიორგი,რომელიც ამ გველეშაპს ებრძოდა და კიდევაც ამარცხებდა ამ სიღარიბეს.რითი?თვისი უსახურებით. თავისი სახიჩრობის წყალობით მას სარგებლობა მოჰქონდა, დახმარებას უწევდა, გამარჯვებას გამარჯვებაზე აღწევდა, სახელოვანი გახდა.
ეს არის ნაწყვეტი ვიქტორ ჰიუგოს წიგნიდან კაცი რომელიც იცინის ....
458
1569
4
