ცხოვრების ლიმუზინი ყველა მისკენ ისწრაფის.. ნუთუ რა სურთ მათ იქ? და უცებ რა, ყველა კომფორტულად მოეწყობა.... შენ კი გარეთ დარჩი... და დაიწყო. მაგრამ რა ? დგეხარ მარტო !! სიო გეთამაშება სხეულზე, მაგრამ მასაც ხომ რაგაც სურს!! დგეხარ... თითქოს დრო გაჩერდა და წინ რაგაც გაქრა. ის უბრალო ძაფი რაც გაკავშირებდა ცხოვრების ლიმუზინთან... ქარმა რაღაც აიტაცა და წაიღო შორს ჩრდილოეთისკებ და ამ დროს თითქოს რაგაც გასკდა... ის უბრალო ბურთი, რომელიც იმედებით იყო სავსე... და გადმოენთხა...
ერთმა უცაბედმა წამმა ცხოვრებას დაღი დაასვა... ბედი გვეთამაშება.. მაგრამ რატო? მას სურს თავისი ძალა გვაჩვენოს და დაგვანახოს თუ როგორი უსუსურები ვართ. მუხლებში მოიკვეთა... დაეცა.. დადუმდა.. ბედი ზეიმობდა, გრიალებდა. მაგრამ მანაც არ იცოდა რატომ? რისთვის?და თითქოს კითხვების ბურუსში გაეხვა. გარს კითხვისნიშნები დაფრინავდნენ. თითქოს დამცინავ ცეკვას ასრულებენო... ამ დროს პატარა გოგონა რომელიც გარეთ დარჩა სიცოცხლის ხეს მიადგა...
მისი თითოეული სიტყვა თავის აღსასრულთან აახლოვებდა... "ბევრჯერ დუმილი სჯობს, უტყვ ლაპარაკს"... ხეც თითქოს რაღაც თამაშშს, თამაშშბდა. თითეული ფოთლის ჩამოვარდნა მისთვის შვება იყო. დარდსა და უბედურებას ფოთლებს აყოლებდა. და აი სულ რაღაც სამი ფოტოლიღა შერჩა ხეს... გოგონა მიხვდა და გრძნობდა თავის აღსასრულს...
მან თავის უკანასკნელი სიტყვებიც წარმოთქვა : .... სამუდამოდ.... და უცებ გაიელვა, თითქოს ცა განრისხდაო და თავის ბოღმას ანთხევსო.. გოგონას შემდეგი სიტყვა იყო ... უკვდავი... და მეორედაც ინათა ცაზე... და როდესაც მან მესამე სიტყვა წარმოთქვა... ...დავრჩები.... მესამედაც გაისმა ქუხილი. ძალზედ ძლიერად... გოგონა მუხლებში მოიკვეთა და უფსკრულსში გადავარდა. და ამ დროს ციდან დაეშვა წვეთები... ცამაც ტირილი დაიწყო.. დრო გაჩერდა ბუნებამ სუდარა ჩაიცვა... ამ დროს კი ცხოვრების ლიმუზინმა საბოლოოდ ჩაიარა... და ყველაფერი გაქრა.. სად წავიდა ეს ყველაფერი?! ვინ იცის?! მაგრამ...ეს სიტყვა დარჩა... შეუცნობლად და იდუმალად.
ეს ჩემი პირველი ნაწერია და იმედია მოგეწონებათ <3
|