დილა. ცივა. ორშაბათი. შემოდგომის ბოლო თვეა.

გაღვიძბისთანავე მახსენდება ყავა. ანუ ჩემი რეალობაში დაბრუნება ყოველთვის ყავასთან ასოცირდება.  ხო მერე ვიცმევ. ვიცმევ იმას რაც ხელში მომხვდება. ძირითადად სულ შავი "სალომეს" ზედა, შავი "ჩემი" დახეული შარვალი, შავი "საბას" ჟაკეტი, შავი "მარიამის" ტყავის ჩანთა და შავი კედები მხვდება. 

 ჩაცმული ვემზადები გასავლელად ვგრძნობ რომ სულ ვერ მეძინება. თუმცა რატომაც არა? მერე ისევ ვწვები..........

.........რა თქმა უნდა მაგვიანდება.

ქუჩაში უმისამართოდ მოსიარულეს მომდის სმს "სად ჯანდაბაში ხარ"_ის ინფორმაციით, 

წვიმს.

რა თქმა უნდა ბუხარს და ცხელ ჩაის უნდა ვნატრობდე მაგრამ რატომღაც x5_ის გამათბობელს ვიხსენებ.  ემოციებისგან არეული ვარ და თან დაცლილი. საშინელი დაუკმაყოფილებლობის ჟინი მიბიძგებს რამეზე ვიყარო ჯავრი. 

სკოლაში გათბობის მიზნით შეესულს დირექტორი "ღიმილით"_ა და "აქ რას აკეთებ" კითხვით მხვდება. მერე იძულებული ვხდები დაგვიანებულზე შევიდე კლასში. გავდივარ პირველკლასელების მშობლებისგან გაკეთებულ "სირცხვილის კორიდორს" და მესმის "რა აცვია", "რა უნდა ამას სკოლაში", "ეხლა ეს სახლში შესაშვებია?!".....

"გაფუჭებულ მეორე ნაოშნიკს რა ვუთხარი თორე ახლა ამასს უნდა ვისმენდე?"

არეულობა. ფიქრიც რომ გბეზრდება ეგ მომენტია. ალბათ ვერასდროს ვერ გადმოვცემ იმ გრძნობას ზუსტად რასაც ვგრძნობ. 

არაფერი არმინდა გარდა ჟინის დაკმაყოფილებისა და მიზნის მიღწევისა. საერთოდ ცხოვრებაში დასახული და მიუღწეველი მიზნები მაღიზიანებს ზედმეტად. 

გაურკვევლობას ვერვიტან და ამ პერიოდს ეხლა რომ "მჭირს".

შემოდგომაზე ფოთლები ჭკნებამ ერთად ქუჩდება.

თურმე ტკივილი კი არ ქრება, არამედ ყუჩდება.