კარის გაღებისთანავე ჩავეფლე ჩემი სახლის სუნში და სითბო მოსასხამივით წამოვიცვი მხრებზე.
რაც დრო გადის, სულ უფროდაუფრო ვრწმუნდები, რომ ჩემი ჰობი მარტო ყოფნაა. ყველასგან და ყველაფრისგან შორს გაქცევა მომინდება თუ არა, მაშინვე სახლში გამოვიკეტები. ახლაც ეგ მომენტია.
არავინ და არაფერი მინდა. მხოლოდ მე, ცხელი ჩაი და წიგნები. საკუთარ თავს ვაიძულებ არაფერზე იფიქროს, მაგრამ საბოლოოდ იმაზე ვიწყებ ფიქრს, რომ არაფერზე ვფიქრობ და მოკლედ, იდიოტობაა.
ზოგჯერ თავი საცდელი ვირთხა მგონია, ეს ცხოვრება კიდევ ვიღაცის დაგეგმილი ექსპერიმენტი. ასე მგონია, ვიღაც მაკვირდება და მსხვილთავიანი კალმით თავის ბლოკნოტში იწერს ჩემ მიერ გადადგმულ ყოველ ნაბიჯს, ჩემს შეცდომებს, იმედგაცრუებებს, ჩემს ფიქრებს, ყველაფერს რაც ირიბად თუ პირდაპირ მიკავშირდება.
ვიღაც საშუალებას არ მაძლევს ჩემთვის ვიყო, წყნარად და მშვიდად, ისე, როგორც მინდა. ეს ვიღაც დაუკითხავად განაგებს ჩემს ცხოვრებას, მაიძულებს ვიფიქრო იმაზე, ვისზე ფიქრიც არ მინდა. მაიძულებს ვაკეთო ის, რისი გაკეთების არც სურვილი მაქვს და არც ნერვები.
ეს ვიღაც ჩემზე ძლიერია და მე არ შემიძლია მასთან ბრძოლა. მე არავისთან ბრძოლა არ შემიძლია, რადგან ისე ვგრძნობ ამ წამს თავს, როგორც თევზი ხმელეთზე.
მე ვეღარ ვსუნთქავ თავისუფლებას და აღარც კი ვიცი, როგორია იყო თავისუფალი. თავი მეტიჩარა ბავშვის ხელმოტეხილი თოჯინა მგონია, რომელიც მომართეს მხოლოდ იმიტომ, რომ ვიღაც გაამხიარულოს და გულიანად აცინოს. პრინციპში ესეც რაღაცას ნიშნავს არა?
ე დაკარგული ვარ. დაკარგული ვარ საკუთარ თავში და საკუთარ სხეულში. საშინელ სიცარიელეს ვგრძნობ. სიცარიელეს და სიცივეს. სხვას არაფერს. აღარც ტკივილს, აღარც სითბოს, აღარც.. მე არაფერს ვგრძნობ. მე ვგრძნობ არაფერს. მარცხენა მხარეს, იქ სადაც ნორმალურ ადამიანებს გული აქვთ, მე რაღაც სიდამპლეშეპარული ნარჩენებიღა შემრჩენია.
მაწუხებს ეს გრძნობათა ნაგავსაყრელი და მინდა ერთი ხელის მოსმით ამოვიგლიჯო სხეულიდან. მინდა ყველა მოგონება გავაქრო. ყველა ფიქრი დავმარხო. მიმიფურთხებია ყველა ოცნებისთვის, რომელიც მაინც დასანგრევად არის განწირული. მიმიფურთხებია ყველაფრისთვის, რაც გიკავშირდებათ.
მე მეშინია თქვენი. ხოო, მეშინია. მეშინია თქვენი სიყალბის. ტყუილების. დაპირებების. მეშინია თქვენი, რადგან თქვენ გადამდებნი ხართ.
რომ შემეძლოს დიდი სიამოვნებით დაგახლიდით ტყვიას. დიდი სიამოვნებით მივუგდებდი საჯიჯგნად თქვენს სხეულს მიწას, სხეული რომ გაგაჩნდეთ საერთოდ. მაგრამ ფიქრები როგორ უნდა მოვკლა ჯერ არ უსწავლებიათ ჩემთვის.
458
1569
4
